بررسی و ارزیابی ایستگاه های آتش نشانی شهر زابل با روش مدل چندمعیاری (با تأکید بر اولویت های راهبردهای کاهش مخاطرات شهری)

خدمات ایمنی و آتش­نشانی در زمره مهم­ترین خدمات شهری در مواقع آتش­سوزی و حوادث دیگر برای شهروندان و ساکنان شهرمحسوب می­شود. امدادرسانی به موقع در حوادثی مثل آتش­سوزی خسارات جانی و مالی شهر و شهروندان را کاهش داده و از خسارات بیشتر جلوگیری می­کند. شهر زابل به­دلیل شرایط خاص، به عنوان یکی از شهرهای بحرانی از نظر آتش­سوزی به شمار می­رود و از نظر تعداد و پراکندگی ایستگاه­های آتش­نشانی با کمبود روبرو است. هدف مقاله، ارزیابی وضعیت      ایستگاه­های آتش­نشانی در سطح شهرستان زابل با روش مدل چندمعیاری جهت کاهش مخاطرات شهری است. روش تحقیق توصیفی– تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه­ای، اسنادی و بررسی­های میدانی می­باشد. محدوده مورد مطالعه شامل ایستگاه­های تحت پوشش مراکز آتش نشانی شهر زابل است، که به تبع وضعیت­های موجود به روستاهای اطراف نیز خدمات ارائه می­نماید. ایستگاه­ها با توجه به پنج معیار کیفی و کمی با روش topsis مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده­ها و اطلاعات مربوط به ایستگاه­ها و همچنین ارزیابی معیارهای مختلف آن با مراجعه مستقیم به ایستگاه­ها و نظرخواهی از مسئولین و کارشناسان ایستگاه­ها و شهروندان در قالب 380 پرسش­نامه جمع­آوری و مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج حاصل از بکارگیری روش topsis نشان می­دهد؛ که ایستگاه آتشنشانی شماره یک (مرکزی، 956/0) در رتبه اول، ایستگاه شماره دو (خیابان مدرس، 257/0) و ایستگاه شماره سه (شهید باهنر، 084/0) در رتبه­های بعدی قرار دارند، با توجه به تحلیل­های ارایه شده می­بایست آمایش و  مکان­گزینی ایستگاه­ها مورد بازنگری قرار گیرد.